Iedereen wil oud worden, niemand wil het zijn. Toch denk ik dat hier verandering in begint te komen. Onder invloed van demografische en economische factoren kantelt het klimaat. Karl Marx zei het al: de (economische) onderbouw van een samenleving bepaalt haar (culturele) bovenbouw. Als ouderen machtiger worden in geld en getal, veranderen onze opvattingen vanzelf mee.
Kijk naar de feiten. We worden steeds ouder. Een meisje van zes heeft nu een levensverwachting van 103, dat zijn zomaar twintig levensjaren erbij. Ook worden ouderen als groep steeds dominanter. Over 25 jaar is een op de vier Nederlanders boven de 65, nu is dat nog een op de zes. Daar komt bij dat 65-plussers het rijkste cohort in Nederland vormen: rijker dan welke werkende generatie ook. Het kan dus niet anders of ouderdom zit in de lift.
Hier ontpoppen zich vele kansen voor ondernemers. Alleen, wat bied je aan? De zoveelste smartphone, nog een nieuwe winterjas? De meeste ouderen talen er amper naar. Er is wel een andere behoefte, zo leerde ik laatst van een verpleeghuisdirecteur: warmte, aandacht en nabijheid. Vooral mensen die niet meer zo goed voor zichzelf kunnen zorgen – en dat is een kwaal die nu eenmaal bij ouderdom hoort – ervaren dat gemis.
Het lijkt mij een paradox van deze tijd. Er gaat onnoemelijk veel geld en aandacht naar de nieuwste slimme technologie. Je struikelt over de start-ups. Ik lees honderduit over robots die demente ouderen moeten gaan verzorgen. Maar de echte beloning is volgens mij weggelegd voor de braingineer (marketing gebaseerd op onbewust gedrag en emoties) die de oer-menselijke behoefte aan oprechte, menselijke aandacht weet te vervullen. Voor die grote, groeiende groep oudjes, waartoe ook u en ik ooit gaan behoren.
DEZE COLUMN VERSCHEEN IN SER MAGAZINE VAN JULI-AUGUSTUS 2016
