Ze is scherp, ambitieus en getalenteerd. Geen wonder dat The New Yorker-journaliste en feministe Ariel Levy flitsend carrière maakte in de Amerikaanse journalistiek. Alles ging haar voor de wind. Maar toen stortte haar leven als een kaartenhuis in elkaar. Binnen zes weken raakte ze haar ongeboren kind, haar partner en haar huis kwijt.
Levy beschreef deze ervaringen in een boek ‘De regels gelden niet’. Met als boodschap: je kunt wel denken dat je alles kunt sturen, maar als het erop aankomt heb je niets in de hand.
In interviews in vele (internationale) kranten vertelt ze haar verhaal. Een nuttige boodschap voor powermensen (v/m) die denken dat ze hun levensdoel vanzelf bereiken als ze maar hard genoeg werken en steeds de juiste beslissingen nemen. Niet dus.
Vooral voor jonge, ambitieuze vrouwen is dit een valkuil. Ze denken: als ik alles beheers, moet het goed komen met mijn loopbaan. Een op de vier krijgt vervolgens een burn-out. Ze leren langs pijnlijke weg dat maakbaarheid een beperkt begrip is. Er is ook nog zoiets als het leven dat je overkomt.
Ik ken nog een groep voor wie Levy’s levensverhaal inspiratie kan bieden: het nieuwe kabinet. Het is op zoek naar een thema dat mensen daadwerkelijk aanspreekt. Het bijzondere van deze regeringsploeg is dat het twee denkrichtingen combineert die haaks op elkaar staan, maar die volgens mij samen de menselijke ervaring belichamen. Je doet je best als individu, zeggen D66 en VVD. Maar je hebt het niet zelf in de hand, voegen CDA en CU daaraan toe.
Laat het kabinet die mix van denkrichtingen uitdragen. We hebben particulier initiatief nodig, maar ook compassie met pechvogels. Het lot kan ons immers allemaal treffen. Het hoort bij het leven, zoals Ariel Levy ons welsprekend voorhoudt.
Deze column verscheen in SER Magazine van november 2017.
