De nieuwe aristocratie onder de internetguillotine: de bruiloft van Sean Parker
Iedereen die The Social Network heeft gezien (de film over de beginjaren van Facebook) zal zich het niet bijster sympathieke karakter van Sean Parker herinneren, overtuigend neergezet door Justin Timberlake. Parker stond aan de wieg van Napster en gaf een doorslaggevende investeringsimpuls aan Facebook, waar hij de eerste bestuursvoorzitter werd. Tegenwoordig is hij ondermeer actief bij Spotify. Parker heeft buitengewoon goed geboerd; met zijn 33 jaar schat Forbes zijn vermogen op $2 miljard.
Parabel van overvloed
Vorige maand is Parker getrouwd. Zijn huwelijksfeest heeft veel aandacht getrokken. In pracht en praal deed het niet onder voor de befaamde feesten van private equity-baas Stephen Schwarzman of de bedrijfstop van Enron, al was Parkers stijl compleet anders: geen slavinnen in een Romeins bacchanaal, maar elfen en feeën in een sprookjesbos. Parker wilde voor zijn bruiloft het ware Tolkien-gevoel bereiken en huurde daartoe een gebied af tussen de monumentale Redwood-bomen aan de Californische kust. Daar kwamen 360 gasten bijeen in een Lord of the Rings-achtige setting, compleet met nieuw gegraven vijver en versierde brug. De kosten bedroegen naar verluidt $4.5 miljoen. Het gebeuren werd door Alexis Madrigal, de invloedrijke technologieblogger van The Atlantic, getypeerd als “the perfect parable of Silicon Valley excess”.
Maar ideaal was het toch niet voor Parker. Hij stuitte op een onvoorzien probleem. Nadat een boze buurman had geklaagd over de bouwactiviteiten vanwege het feest, bleek dat er geen vergunning was aangevraagd. Bovendien had de verhuurder het betreffende natuurgebied ten onrechte afgesloten voor het publiek. De Kustbescherming greep in: tenzij er een flinke boete werd betaald, ging het feest niet door. Parker voldeed de rekening (van nog eens $2.5 miljoen) en zei ter verdediging dat hij nooit van een vergunning had geweten. Dat hij de boete had betaald moesten we niet zien als erkenning van schuld, maar als een bewijs hoe graag hij en zijn bruid het romantische en besloten Tolkien-feest wilden vieren.
Verspeelde sympathie
Maar daar onderschatte Parker het internet. Beslotenheid staat zo ongeveer haaks op de internetrevolutie waaraan Parker zijn fortuin ontleent. Zijn verhaal was té smakelijk en té veelzeggend voor journalisten om te negeren, laat staan voor bloggers en twitteraars. Massaal werd het nieuws verspreid en massaal viel men over hem heen. Waarom moest Parker zo nodig een beschermd natuurgebied gebruiken voor een over the top privéfeest? Had hij niet meer respect kunnen tonen? Dacht hij nu werkelijk dat geld alles kon kopen?
Tot in Nederlandse kranten verschenen berichten over Parkers uit de hand gelopen sprookjesbruiloft. Luidde de toon in de berichtgeving daar nog meewarig, op internet ging de goegemeente een stukje feller tekeer, waarbij – zoals vaker op internetfora – feiten en meningen probleemloos in elkaar overliepen. De internetpionier bleek met zijn sprookjeshuwelijk veel sympathie te hebben verspeeld. Zelfs digirati uit San Francisco en omgeving schamperden erop los. De teneur luidde: je mag dan wel rijk zijn, maar dat ontslaat je niet van de plicht beschermd natuurgebied met zorg te betreden.
Vermaledijde rijkaards
Het was een leerzaam gebeuren, voor wie het wilde zien. De trots en fascinatie die lange tijd de toon zetten over die jonge, slimme nerds die de wereld op hun kop zetten met hun fantastische zoekmachines/vriendenwebsites/muziekplatforms hoor je niet meer zo vaak. Ergernis en verontwaardiging lijken er voor in de plaats gekomen. Naarmate duidelijk is geworden hoeveel geld sommigen hebben overgehouden aan – bijvoorbeeld – de beursgang van Facebook rijzen nieuwe vragen.
Verdienen ze wel wat ze verdienen? Zijn ze nog in tune met de gewone man m/v? Waarin verschillen ze eigenlijk van die vermaledijde rijkaards die zich de facto overal afzonderen van hun bevolking, zoals Chrystia Freeland zo mooi beschreef in haar boek Plutocrats? Want Parker is zeker niet de enige nieuwe technologiemiljonair die het breed laat hangen. De oprichter van Yammer richtte vorig jaar een zogeheten let them eat cake-festijn aan ter ere van zijn veertigste verjaardag ter waarde van $1.4 miljoen.
Lessen over journalistiek
Aan Sean Parker is dit veranderde sentiment echter niet besteed. Hij vindt dat hem onrecht is aangedaan door al die journalisten die – vooral op internet – de ene na de andere onjuistheid schreven over het gedoe rondom zijn huwelijksfeest. Op Techcrunch, een website voor technologie-adepten, publiceerde hij eind juni een 9600 woorden tellend, licht verbijsterend epistel onder de titel Weddings used to be sacred and other lessons about internet journalism. Hierin gaat de man die miljardair werd dankzij de opkomst van internet hard tekeer tegen de mores van datzelfde internet – nu het hem zelf een keertje regardeert. Hij schreef:
“When I got started in this industry almost 20 years ago, things were different. Back then there were no blogs, no Twitter or Facebook, and the editorial world was still a growing business. The reporters I interacted with diligently researched their stories, tracked down sources, conducted interviews, and even fact-checked their stories before publication. The trouble with online media is that there’s no incentive for them to do any of this. It’s easier to generate traffic with snarky stories than hard news, and there’s no downside for getting the facts of a story wrong, or even making it up entirely.”
En nadat hij de neergang van de fatsoenlijke journalistiek had beschreven, voegde hij er eerlijkheidshalve aan toe:
“Economically speaking, I profited handsomely from the destruction of the media as we knew it. The rest of the world did not make out so well, and society certainly got the worse end of the bargain.’
Wereldvreemd
Je zou bijna denken dat Parker deze bekentenis aangreep om honderd miljoen dollar te fourneren aan een fonds voor goede internetjournalistiek – of misschien zelfs om een ouderwetse krant te beginnen. Maar niets van dat al. Parker wilde gewoon zijn gram halen en hoopte op sympathie van de lezer – waarmee hij zijn wereldvreemdheid enkel onderstreepte. Niet voor niets schreef een van de ruim zeshonderd reageerders op zijn verhaal: “Have they lost their minds?” – waarmee hij Parker en zijn bruid Alexandra bedoelde.
Het ziet er niet naar uit dat Parker zijn hersens heeft verloren, maar wel iets anders: het contact met de gewone wereld. Hij staat symbool voor een groep slimmeriken die zich geen enkele rekenschap geeft van de minder leuke effecten van hun vindingen. Natuurlijk komt veel boosheid voort uit het enorme verschil tussen de twee miljard van Parker en het gemiddelde loon van een kwart van de Amerikanen, namelijk minder dan $10 per uur. Maar daartoe blijft het niet beperkt. De achterkant van de internetrevolutie – dataopslag, gebrek aan privacy, businessmodellen die omver worden gekegeld – springen steeds nadrukkelijker in het oog. Technologie-ondernemers die zich daar niets van aantrekken en die enkel zeuren om hun eigen akkefietjes gaan het nog behoorlijk lastig krijgen in de publieke opinie. Wat dat betreft is het gedoe rondom het huwelijk van Sean Parker een interessante aanzegging.
Dit artikel verscheen in Tone in juli 2013. Beeld Sean Parker via Forbes
