Een klein bericht in de reisrubriek van de Financial Times: het chique Duitse hotel Villa Stefanie biedt zijn gasten niet alleen een prachtige kamer aan, maar ook een ‘digital detox’. Koperdraad in de slaapkamers sluit alle wifi en mobiele telefoonsignalen buiten; gegarandeerde rust. Wat een uitkomst voor de overstresste mailer/facebooker/twitteraar die hoognodig moet afkicken en daarbij enige hulp kan gebruiken. Het hotel maakt van een barrière voor internettoegang een unique selling point. Het wachten is nu op luxe resorts in de Malediven zonder überhaupt internetverbinding. Onbereikbaarheid als nieuw statussymbool – en als waardevol, en dus prijzig, rustmoment in een hectische wereld.
Dit is wat de Britse schrijver Andrew Martin bedoelt met ‘the luxury of living in the past‘. Superrijken in Londen kunnen het zich veroorloven te leven alsof het internet niet bestaat. Ze treffen elkaar in den lijve in besloten clubs waar olielampen branden en een echt haardvuur wordt opgestookt. Ze dragen kleding van natuurlijke stoffen. En als ze een beroemd persoon willen zien, gaan ze niet naar Youtube; ze noden hem of haar gewoon aan de dis.
Martin bereidt een boek voor over het leven van de extreem rijke inwoners van Londen. In dat kader sprak hij een verkoper van dure vulpennen die tegenwoordig uitstekende zaken doet, vooral in het Midden-Oosten. Een vulpen, liefst voorzien van een stel diamanten, wordt niet alleen gebruikt om de handtekening te zetten, maar ook om hele contracten op te pennen. Met internet weet je immers maar nooit of je gegevens belanden bij de NSA. Dan maar liever afspraken op ouderwets, handgeschreven papier.
Het hoeft ons niet te verbazen. De digitale revolutie roept vrijwel tegelijkertijd haar tegenbeweging op – al slaat het profijt niet gelijkelijk neer. Technologie en apparaten worden steeds goedkoper, die trend is al vele jaren gaande. Maar echte ervaringen met echte mensen worden alleen maar duurder en begeerlijker. Hoe lang zal het duren eer de zorgrobot minder kost dan een mensenhand aan het bed? En wie kan zich dan welke dienstverlening veroorloven? Geen wonder dat een Londense theaterdirecteur die door Andrew Martin werd ondervraagd de toekomst zonnig in ziet. Digital entertainment zal in de toekomst geassocieerd worden met het ‘plebs’, zei hij. Terwijl echte, fysieke bijeenkomsten, live shows en menselijke interactie, straks als glamourous gelden. Want ze zijn schaars en duur.
Dat belooft nog iets als volgend jaar in Nederland de helm van Oculus Rift op de markt komt, voor naar verluidt een schamele 250 dollar. De helm levert ‘al uw verlangens in virtual reality’, zoals een Nederlands verhuurbedrijf nu al meldt. Oculus Rift biedt zowel zicht als geluid in een knap nagebootste realiteit, met naar het schijnt een zeer levensechte ervaring als gevolg. Dit zal niet alleen de porno-industrie een nieuwe impuls geven, maar ook bijvoorbeeld het aanschouwelijk onderwijs, de reisbranche, eigenlijk alles dat met entertainment en informatie te maken heeft. Voortaan kun je eerst virtueel door de jungle van de Amazone dwalen alvorens te besluiten om al dan geen echte reis te boeken. Misschien blijf je wel thuis, omdat na een keertje ‘riften’ jouw nieuwsgierigheid al voldoende is bevredigd.
Het is interessant om te zien waartoe deze aanstaande golf van nagebootste werkelijkheid allemaal zal leiden. Maar hoe kritisch we ook zijn; het wordt nooit allemaal plastic en namaak. Dat laat de praktijk onomstotelijk zien. We leven in een digitaal tijdperk, maar vooralsnog is niets zo begeerlijk als ‘the real thing’.
Beeld hotel: www.brenners.com
Voor meer: onsdigitaleleven.nl
